گریزانم از این مردم که با من به ظاهر همدم و یکرنگ هستند.......

ولی در باطن از فرط حقارت به دامانم دو صد پیرایه بستند...................

از این مردم که تا شعرم شنیدند به رویم چون گلی خوشبو شکفتند..................

ولی آن دم که در خلوت نشستم مرا دیوانه ای بد نام گفتند.....................................

نوشته شده در دوشنبه 90/4/20ساعت 5:30 عصر توسط soheila نظرات ( ) | |